PLATFORM MOOI HAAFTEN
Mascotte Dutry (laatst aangepast 14-07-2022)
Hoog zweefde hij door de lucht. Steeds weer op zoek. Zoekend langs de horizon. Altijd de drang om die plek te ontdekken. Altijd weer op zoek naar bevestiging van het verhaal van zijn opa. Maar ook die had het weer van zijn opa en kennelijk die ook weer. Zo ging dat heel veel generaties terug. En wanneer zijn overoveroverovergrootvader precies was vertrokken uit dat dorpje, dat wist niemand meer te vertellen. En waar het precies was, dat wist ook niemand meer. Tegenwoordig zou je een foto en een locatie sturen, maar in de tijd dat zijn overoveroverovergrootvader vertrok, bestond dat nog niet. Er was wel eens een schets gemaakt van een toren, een molen en een kerk. Zij stonden in een soort driehoek. Maar ja, er kon in die jaren zoveel veranderd zijn………
En ja, het dorpje lag in een soort uitstulping van de rivier. Ook dat kon veranderd zijn. En dus kon alleen de verbeelding en fantasie een rol spelen bij het terugvinden van het dorp.
De vader van zijn vader van zijn vader van zijn vader en van zijn vader was op een dag vertrokken. Er werden allerlei oorzaken genoemd waarom de familie vertrok. Het was al verschillende zomers kurk- en kurkdroog. Voedsel was amper te vinden en om een gezin van 5 jonge uilen te kunnen voeden moest er hard gewerkt worden. Hij moest steeds verder vliegen om de gewenste hoeveelheid voedsel binnen te krijgen. Steeds vaker hommeles en ruzie als hij weer in de buurt van zijn huis kwam, want zijn kinderen hadden honger en vochten zich soms letterlijk de toren uit.
De toren waarin zij woonden was in erbarmelijke staat. Het dak was nagenoeg verdwenen. Luiken waren weggerot en ook de laatste stukken glas, die nog een beetje bescherming boden, waren verdwenen. In de zomermaanden kon de zon genadeloos naar binnen schijnen en was de hitte enorm en in de wintermaanden had de wind vrij spel. Snijdend was soms de kou. En ook sneeuw en hagel hadden vrij spel. En in de omgeving werd steeds meer gebouwd. Er kwamen steeds meer mensen wonen. ​
Er was wel rond gekeken in de directe omgeving, maar de nood om een woning te vinden was hoog. Krijg maar iets leuks voor een gezin van 7 uilen. Heel veel van de leegstaande gebouwen waren bewoond door andere dieren, want zij waren niet het enige gezin dat op zoek was naar een woning. En daarom was om een mooie lentedag besloten om te vertrekken. Definitief en resoluut. De laatste uilenspullen werden gepakt en zo vertrok het hele gezin. In oostelijke richting. Op zoek naar een nieuw onderkomen. Na een paar dagen vliegen vonden ze een lekker onderkomen. Voedsel was er voldoende en ook over woonruimte hadden ze niet te klagen. Maar, het kleine dorpje en het knusse plekje in de toren bleef altijd in het achterhoofd hangen. De tijd ging verder en het verhaal over dat dorpje aan de rivier bleef verteld worden. Generatie na generatie…………………………………..
Hij had al zo vaak in westelijke richting gevlogen en rivieren in die richting gevolgd, maar nooit had hij het dorp kunnen vinden. Bestond het nog wel. Er waren wel meer verhalen van verdwenen dorpen en steden. Soms waren er dijken doorgebroken en was de hele bebouwing verdwenen. De rivierbedding kon verlegd zijn, waardoor het dorpje misschien niet meer aan de rivier lag.
Een voordeel van nu was dat hij steeds hoger kon vliegen en steeds verder kijken. Sinds kort waren er nog maar weinig van die grote zilveren vogels in de lucht. Daardoor kon je echt tot ongekende hoogte vliegen zonder het risico te lopen om in botsing te komen met zo’n ding. Het verhaal ging rond dat de mensen één of andere ziekte hadden opgelopen, waardoor zij veel minder reisden en op pad gingen.
En zo tuurde hij steeds de horizon af. Steeds weer probeerde hij nieuwe plekjes te ontdekken. Tot op die mooie donderdagmorgen, ruim drie jaar geleden. Hij vloog weer op ongekende hoogte. Nog steeds was dat mogelijk. Hij tuurde de horizon af en staarde in de verte. Hij moest echt met zijn ogen knipperen. Zag hij het nu goed? Was dat echt een kasteeltoren die die hij daar in de verte zag? Zijn adem stokte in zijn keel. De adrenaline gierde door zijn vleugels en zorgden ervoor dat hij met krachtige slagen in westelijk richting kon vliegen. Ja, hij zag het goed. Een toren, maar wel met een puntige spits. En toen zag hij ook de kerk en kort daarachter de molen. En de rivier, het leek wel of die om het dorp liep. Dat kon toch niet waar zijn. Hij kwam steeds dichterbij. Zijn hart roffelde in zijn lijf. Dit leek sprekend op de tekening die overoveroverovergrootvader gemaakt had. De locaties waren exact hetzelfde.
Hij kwam nog dichterbij, wat een prachtige locatie. Hij cirkelde een aantal keren om de toren heen. Keek nog eens naar de molen, naar de kerk en naar de ligging van de rivier. Het kon gewoon niet missen. Maar de toren zag er helemaal niet vervallen uit. Er zat zelfs een dak op en luiken aan de zijkant. Dit was toch te mooi om waar te zijn.
Het leek wel of de hele toren gerenoveerd was.
Met krachtige slagen vloog hij weer naar het oosten. Naar huis. Hij kon niet wachten om het nieuw te vertellen aan zijn uilenvrouwtje, met wie hij nu een tijdje samenwoonde. Thuis kwam het verhaal er in één ademteug uit. Ook zijn uilenvrouwtje werd enthousiast. De volgende dag vlogen ze samen in westelijke richting. Het was eigenlijk te mooi om waar te zijn. Zouden ze dan eindelijk een mooi plekje hebben gevonden om samen een leven op te bouwen.
Superenthousiast bekeken ze samen de toren vanuit de lucht. Hij zag er prachtig uit, had verschillende vliegingangen en voldoende plaats om een gezin op te voeden. En het leek erop dat de toren niet bewoond was. Andere dieren werden bevraagd en ook zij wisten met zekerheid te noemen dat de toren leeg was.
De beslissing was al snel genomen. Dit werd de nieuwe woning van Dutry en zijn uilenvrouwtje. Er werd weer naar het oosten gevlogen en de spullen werden gepakt. Afscheid werd er genomen en de volgende morgen vertrokken ze samen naar hun nieuwe woning.
Bij de nieuwe woning werd er een paar dagen hard gewerkt om wat rommel op te ruimen, maar als snel bleek dat er voldoende ruimte was om een nest te bouwen. En ja, als er een nest is, wat gebeurd er dan. Korte tijd later keken ze samen naar twee mooie eieren die in het nest lagen. Vol geduld zorgden ze er om en om voor dat de eieren warm bleven. 25 dagen geduldig zitten in afwachting van hun kroost. Tot de eerste barstjes in de eieren kwam en er opeens twee pluizige ballen het nest lagen. Wat maakten ze een herrie. En wat aten ze veel.
Nu, weer een paar maanden later, zitten ze vaak met z’n vieren op de rondingen van de toren. Inmiddels gaan de jongen zelf op voedseljacht, dus dat scheelt een hoop tijd. Ze genieten van al het moois dat vanuit de toren is te zien. De zonsopkomst op een mooie zomers dag en op dezelfde dag die zon weer onder zien gaan achter het silhouet van de molen. Iedere dag weer een ander prachtig vergezicht. En, terwijl Dutry de horizon af zat te staren kon hij maar één conclusie trekken. Wat was hij blij dat hij aan zijn zoektocht was begonnen. Wat was hij blij dat hij het woongebied van zijn voorouders ontdekt had en wat was hij blij dat hij, samen met zijn uilenvrouwtje en met hun kroost een prachtig plekje had gevonden op de locatie waar ooit zijn grootouders gewoond hadden.
Dutry, welkom in ons prachtige Haaften!
Met dank aan Wim de Bruijne voor de foto’s van Dutry in levende lijve.
